در مقاطعی حساس از دهه‌های اخیر، بودجه تئاتری کفاف ساخت سالن و تأمین زیرساخت‌های نمایشی را نمی‌داد اما توان آن را داشتیم که این بودجه را در مسیر دیگری یعنی تربیت هدفمند نمایشنامه‌نویسان سرمایه‌گذاری کنیم اما چنین نشد.
«ادبیات ایران وآیین شبیه‌خوانی» عنوان اثری پژوهشی به قلم محمدحسین ناصربخت است. این کتاب در سه فصل به بخشی از تاثیر ادبیات در تعزیه می‌پردازد. پشت جلد آن آمده‌است: «در تعزیه واقعه‌ای تاریخی با تبدیل شدن به موضوع یک آیین وگره خوردن به تجارب و خاطره قومی ایرانیان تبدیل به ماجرایی اساطیری می‌شود وچون در نمایش آیینی متبلور می‌شود، آن را تبدیل به نمایشی اساطیری می‌سازد.»
سالروز بزرگداشت مولوی شاعر و اندیشمند برجسته عمده بهانه‌ای برای طرح این پرسش‌ها دست داده که آثار تولید شده متأثر از ادبیات کلاسیک ایرانی در سال‌های گذشته حول چه ابعادی از ادبیات کلاسیک ایران شکل گرفته‌اند و از چه زوایایی به بازخوانی این شخصیت‌ها و آثارشان پرداخته‌اند؟
اسماعیل مجللی، پژوهشگر تعزیه و نویسنده کتاب «شبیه‌نامه»، گفت: تعزیه نهالی بود که در عهد قاجاریان کاشته شد، پهلوی او را خشکاند، اما انقلاب اسلامی این هنر ارزشی را آبیاری کرد و جان تازه‌ای در کالبد آن دمید.
بخش عمده‌ای از تهیه کنندگان امروز تئاتر ایران در فقدان دانش تهیه کنندگی همچون بانک عمل می‌کنند و سرازیر کردن سرمایه از طرف آنها به یک پروژه شبیه پرداخت وام به گروه‌هاست.