با سقوط حکومت پهلوی و ظهور انقلاب اسلامی در بهمن سال 1357، شرایطی به وجود آمد که بسیاری از هنرمندان آثار بدیعی با موضوع انقلاب اسلامی به وجود آورند. در چنین شرایطی، هنرمندان بر اساس فضای معنوی همسو با فرهنگ اسلامی، کیان هنر انقلاب اسلامی را پی نهادند. در حقیقت، هنر انقلاب را بایستی یکی از دوره‌های درخشان فرهنگ و هنر در تاریخ ایران به شمار آورد.
در سال 1983 «ژان کلر» (J. Clair) در کتاب «نگاهی به وضعیت هنرهای زیبا» نوشت: «آیا طی بیست‌و‌پنج سال گذشته آثار(تجسمی) بزرگی که بتوانند گواهی بر عصر ما باشند خلق شده‌اند؟ به چه دلیل است که در موزه‌های هنر مدرن به جز بی‌ارزشی و فرمالیسم، انتلکتوئالیسم تهی و تمسخرآمیز، چیز دیگری دیده نمی‌شود؟
وضعیت پوشش یا به قولی حجاب در شرایط کنونی، تبلور یک غفلت تاریخی، فقدان یک برنامه‌ریزی صحیح، تجلَی عملکردی نسنجیده و بی‌تفاوتیِ عمیق نسبت به یک پدیده اجتماعی و از طرفی برخوردی سطحی با آن است که توانسته است مستقیما چشم و جان و از طرفی باورهای دینی مخاطبان خود را نشانه رود.
جنبش نوگرایی در سال‌های اولیه‌ی انقلاب، اوقاتی بحرانی را طی می‌نمود، برخی از هنرمندان با سابقه این جنبش در واکنش به وقایع جاری دست از کار کشیدند و عده‌ای دیگر به خارج از کشور رفته و فعالیت هنری خود را در آن‌جا تداوم بخشیدند و عملا صحنه برای نیروهای جوان و انقلابی خالی شد، این گروه از هنرمندان به همراهی برخی از هنرمندان با سابقه، هنری با ویژگی‌های انقلابی و مذهبی را جایگزین هنر رسمی دوره قبل کرد.
عده‌ای لغت «آبستره» را به معانی انتزاع و تجرید تعبیر و معنی می‌کنند و معتقدند که کلیه آثار انتزاعی و تجریدی، معنی ترجمه شده‌ای از کلمه آبستره هستند؛ در حالی‌که چنین نیست و ما در این سلسله گفتارها به تفاوت نادرست ترجمه آبستره خواهیم پرداخت.