مردان بزرگ به قله‌های رفیعی می‌مانند که هر چند از باد تازیانه می‌خورند و در ابرهای قیرگون فرو می‌روند، آدمی بر بلندی‌شان بهتر و عمیق‌تر نفس می‌کشد، پلیدی‌های دل را در پاکی و لطافت هوایشان فرو می‌شوید، و چون ابرها به یک سو روند خود را بر نوع بشر مسلط می‌بینند.