بیانی بسیار قوی در دستانی پیر و رنج کشیده

رحم کن!/ تندیس چوبی/ ارتفاع 38 سانتی متر/ کلکسیون خصوصی

جنبش اکسپرسیونیست حاصلخیزترین خاک خود را در آلمان یافت، کشوری که در آن توانست، به واقع، خشم و کینه «مرد کوچک» را برانگیزد. هنگامی که نازی ها در سال 1933 به قدرت رسیدند، هنر مدرن ممنوع شد و بزرگترین پیشوایان جنبش اکسپرسیونیسم، یا تبعید شدند و یا فعالیتشان ممنوع گردید. چنین بود سرنوشت پیکرتراش اکسپرسیونیست، "ارنست بارلاخ" که تندیسِ "رحم کن" او را در تصویر میبینیم.

در ژست ساده ی دست های پیر و استخوانی این زن فقیر، اکسپرسیون یا بیانی بسیار قوی وجود دارد، و هیچ چیزی مجاز نیست که توجه ما را از این نقش مایه ی مسلط منحرف سازد. زن فقیر ردای خود را بر چهره کشیده است، و شکل ساده شده ی سرپوشیده او بر احساس برانگیزی اثر می افزاید. مسئله این که باید چنین کاری را زشت بنامیم یا زیبا، همان قدر بی وجه است که بخواهیم چنین قضاوتی را درباره کار "رامبرانت" یا "گرونوالد" یا آن آثار بدوی به عمل آوریم که بیش از هر کار دیگر مورد ستایش اکسپرسیونیست ها بودند.

"ارنست بارلاخ" (Ernst Barlach) مجسمه‌ساز و طراحِ اکسپرسیونیست، و نمایشنامه‌نویس اهل آلمان بود. او که خود از حامیان جنگ جهانی اول بود پس از حضور در جنگ تغییر موضع داد؛ مجسمه‌های ضد جنگش جنجال بسیار برانگیخت و از سوی نازی‌ها هنر فاسد قلمداد شد.