بر گستره آسمان، قلب و صلیبِ "اُکیف" سر می افرازد

صلیب با قلب سرخ/ 1932/ رنگ و روغن روی بوم

"جورجیا اُکیف"(Georgia O'Keeffe)، تابلوی "صلیب با قلب سرخ" را در جریان سفر به شبه جزیره گاسپه در کانادا ترسیم کرد.

صلیبِ باوقار ایستاده"اُکیف" همان قدر که نمودگار صلیب است تصویرکننده روشنایی و آسمان پیرامون آن است. توازن بین این عناصر از لحاظ ترکیب بندی با شانزده گل میخی که از مرکز صلیب به سوی آسمان ابری ساطع می شود، هم به چالش گرفته می شود و هم استحکام می یابد. از دید فرد مسیحی، این صلیب کانون چشم اندازی است که جسم و رنج مسیح را مجسم می کند.

صلیب سربرآورده "اُکیف" ممکن است به معنای کنار کشیدن از جمعی معنوی تلقی شود؛ آغازی برای سفر یک شمایل و یک نماد... سفری نه بر خلاف مذهب، بلکه به سوی همه چیزهایی که به معنای حقیقی پیرامونش را گرفته اند. رنگ آمیزی تیره تر صلیب آن را با کشیدگی بی پایان، شادی بخش و سبکبارانه اش جانشین آسمان کرده است. آسمان، که متشکل از لایه های مختلف و فاقد رنگ است، خواستنی ترین فضای نقاشی را پر کرده است و محمل دیگیری برای معنای تصویر به دست می دهد.

"صلیب با قلب سرخ" را می توان نوعی کاوش در چشم انداز و جداافتادگی دانست. همه عناصر موجود در این اثر –زمین، آسمان، صلیب و قلب- زمینی می نمایند. درجات زندگی، درجات حضور انسانی، یا آسمان به ظاهر دسترس ناپذیر و آرایه های تزیینی صلیب نشانه داده شده است.

در این نقاشی احساسی از انزواجویی داوطلبانه حضور دارد. اما این تنهاییِ قلب روی صلیب، تنهایی صلیبِ سربرکشیده زیر آسمان،نشانی از نارضایی یا حتی تنهایی ندارد. در رنگ آمیزی، تنهایی، آراسته، تزیین و تابناک شده است. گرایشی به خوش بینی در رنگ های سفید، آبی، سبز و قرمز دیده می شود. در خسوف ساختار صلیب او و در سیلان فضا، در تیرگی و رنگ تابلو، قلب سرخی بر زمینه زخم برداشته آسمان، تنها و در معرض دیدگان است.