قطعه قطعه کردن پیکر مسیح توسط غربِ مسیحی

شام آخر/ 1978/ رنگ وروغن روی بوم

هارالد دووه

"هارالد دووه" (Harald Duwe)، نقاشِ آلمانی، بدون متوسل شدن به هرگونه معنای نمادین و هرگونه اشاره یا همانندسازی، بیننده را به چالش می خواند.

"دووه" در نقاشی "شام آخر"، گروهی از مردان را پیرامون میزی نشان می دهد که روی آن- در کنار نان و شراب- قلب، سر، دست و پاهای مسیح میز در ظرف های خوراکی است. واقع گرایی این بازنمایی از مضمونی سنتی را- علاوه بر جزییات دیگر- باید در این واقعیت یافت که چهره ها متعلق به ادم های زنده و واقعی اند. خود نقاش را می توانیم در تصویر مردی که قاشقی به دست دارد شناسایی کنیم. چهره ها، موهای اصلاح شده، حرکات و لباس های آدم ها با جزییات تصویر شده است. این تصویر، «انسان مدرن» یا هر موجود انتزاعی دیگر را در ارتباط با خدا نشان نمی دهد بلکه گروه خاصی را نشان می دهد که از روی چهره ها و نام هایشان می توان آن ها را تشخیص داد. بخش هایی از پیکر مسیح، که با قساوت قطعه قطعه شده، به عنوان غذای واقعی به نمایش در آمده است.

واکنش آدم های دور میز در رویارویی با چنین غذایی چه خواهد بود؟ این پرسشی است که "دووه" مطرح می سازد. او بُعدی عمیق از مسایل را نشان می دهد که رسیدگی به آن ها اهمیت دارد، کاری که انسان شناسان، روان شناسان مذهب و جامعه شناسان باید انجام دهند. بیننده نیز از این صحنه برکنار نیست، زیرا میز کاملا جلوی چشم های او نیز گسترده است. بنابراین همه بیننده ها نیز درگیر این واقعه هستند.

در این تصویر یهودای مشخصی به نمایش در نیامده است. "دووه" در گفتگویی درباره این تصویر توضیح داد که همه آدم ها «یهودا» هستند، و این که مغرب زمینِ مسیحی، پیکر مسیح را درست به همین صورت قطعه قطعه کرده است.