سلف پرتره

به گزارش روابط عمومی مرکز تجسمی حوزه هنری، این اولین خودنگاره یا سلف پرتره از هنرمند معروف سبک سورئالیسم سالوادور دالی است. مردی جدی از درون نقاشی با چهره‌ای که سرنوشتی شوم را می‌توان در چشمانش دید به ما خیره شده است. هنرمند تنها صورت و مسخرگی را نگاشته است. اما این امکان وجود دارد که از روی اجزای چهره‌اش خیلی چیزها را بتوان حدس زد.

پس‌زمینه کلی تابلو خیلی تیره است، درمیان سیاهی، صورت عملا تنها سوژه قابل تشخیص است ولی او همچنان در بسیاری از این تیرگی‌ها با میزان زیادی گذر و رغبت به سایه نقاشی می‌کند.

صورت با استفاده از رنگ‌های سبز زیتونی و قهوه‌ای طراحی شده است و نیم رخ یک کلاه لبه پهن را از ابتدا تا انتها به صورت یک طرح تاریک و شبح مانند نشان می‌دهد. ما متوجه می‌شویم که خط شانه‌ها یک سایه قرمز رنگ را نشان می‌دهد و او یک پیپ را نزدیک لب‌های قرمز چاقش با جزئیات لیمویی رنگ در روی پیپ به تصویر کشیده است. شخصیت تصویر شده به طرف بیننده نمی‌چرخد، به نظر می‌رسد که به ما نگاه می‌کند، جلوتر می‌رویم. این را می‌توان در جهت نگاه او فهمید که در تمام مسیر به عقب نگاه می‌کند. او می‌خواهد سرش را بچرخاند، اما انگار هر اتفاقی که می‌خواهد پشت سرش بیافتد برایش درخور توجه نیست. او مسلما آرام خواهد ماند، ارزیابی‌ای خودخواهانه و دیگر هیچ. البته این جسارت را می‌توان در سبک طراحی سلف پرتره نیز مشاهده کرد.

هنرمند بر روی صورت پرتره‌ی درون تابلو با چنان سایه خاصی تاکید می‌کند که به نظر می‌رسد با روکش طلا پوشانده شده است. اول این که سالوادور دالی این احساس همیشگی را دارد که خودش را در میان عامه مردم بالا ببرد ، تا نشان بدهد چرا بهتر از دیگران است. دیگر اینکه هر خط تیره نمادی از غفلت و برتری نسبت به ناظر است. بینی تیز و تراشیده و چانه سمج بزرگ از یک‌دندگی و هدفمندی سخن می‌گوید.

شما می‌توانید اندازه بیش از حد لزوم قسمت‌های صورت را ببینید: چشم‌ها و لب‌های بزرگ، چانه گرد بزرگ. همچنین یک کلاه سیاه و یک شنل می‌تواند نشانگر تمایل نویسنده باشد به مخفی کردن و همین پنهان کردن در تاریکی است که آن را جذاب‌تر از حد متوسط معمولی می‌کند که او به لطف استعداد و اصالت کاری خود نمی‌توانست این کار را نکند.