نقاش شدنم را مدیون شهدا هستم / بخش دوم
به گزارش روابط عمومی مرکز تجسمی حوزه هنری، حسین عصمتی از هنرمندان پرتلاشی است که از سال‌های گذشته تا کنون با آثار نگارگری و مجسمه‌سازی در عرصه هنرهای تجسمی فعالیت دارد. پله‌های رشد و ترقی را از طریق دانشگاه و به صورت آکادمیک در رشته نقاشی و در دانشگاه‌های تهران و تربیت مدرس و دکترای تاریخ تحلیلی تطبیقی هنر اسلامی را در دانشکده هنر دانشگاه شاهد تهران طی کرد و در سال 1394 موفق به دریافت گواهینامه درجه یک در هنرهای سنتی (نگارگری) از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی گردید.
در ادامه بخش دوم گفتگوی روابط عمومی مرکز تجسمی حوزه هنری را با این هنرمند کشورمان می‌خوانید:
-با توجه به پشت سر گذاشتن روزهایی که مصادف با آزادسازی خرمشهر در سال 1361 می‌باشد، آیا کار هنری در این زمینه انجام داده‌اید؟
بله، من سال 61 و همان سال‌هایی که وارد بسیج و مسجد شدم، شروع به کشیدن عکس شهید به تعداد زیاد و کارهای موضوعی کردم. شاید بتوان گفت که تجربه اصلی که در هنر به دست آوردم به واسطه کشیدن عکس شهدایی بود که روی بوم یا دیوار برای خانواده شهدا و ارگان‌های دیگر کشیدم و مدیون شهدا هستم اگرچه شهدا مقام بسیار والایی دارند که نمی‌توان بیان کرد ولی در نقاش شدن من حداقل سهم خیلی زیادی داشتند و اگر نبود آن شرایط و کشیدن عکس شهدا می‌توان گفت که شاید به اینجا نمی‌رسیدم. ولی به صورت حرفه‌ای و به عنوان کار هنری کارهای زیادی دارم که موضوعشان جنگ است.
-برای خلق آثارتان چه روشی دارید و شیوه کار شما چیست؟
کارهای آخرم را بیشتر از کارهای اولم می‌پسندم و در واقع ماحصل تجربه‌هایی است که در گذر زمان در زمینه نقاشی، نقاشی قهوه‌خانه‌ای، نگارگری و کار روی آثار نگارگری اساتید بزرگی مثل استاد فرشچیان به دست آوردم. شاید بتوان گفت آثارم ترکیبی از تمام اینها و نقاشی است و بیننده اهل فن آن را تشخیص می‌دهد که از همه اینها بهره برده شده مثلا در جایی از رنگ، جایی از فرم و جایی از هارمونی رنگ‌ها.
-آخرین کاری که انجام دادید چیست؟
آخرین کاری که انجام دادم عنوانش «چو ایران نباشد تن مباد» هست که می‌توان گفت مدافع ایران است. تصویر یک رزمنده ایران است که با عناصر مختلفی از آثار قبل از اسلام و آثار دوران اسلامی در پوشش، خنجرها و شمشیرها دیده می‌شود که هر‌کدام از اینها نمادی است از دوره‌های تمدن ایرانی. البته این اثر به همان شیوه، ترکیبی از کارهای قهوه‌خانه‌ای ، نگارگری و نقاشی است. دلیل اینکه سعی کردم از نمادهای دوره‌های مختلف تمدن ایرانی استفاده بکنم این است که متاسفانه در زمانه ما سوال‌ها و مسائل انحرافی شکل می‌گیرد که ذهن جوان‌ها را گمراه می‌کند. مثلا ما دوران اسلامی را نادیده بگیریم و برگردیم به دوران قبل از اسلام، بعضی‌ها هم برعکس عمل می‌کنند و می‌خواهند تمدن پیش از اسلام را نادیده بگیرند. در صورتی که هر دو اینها جزو تاریخ ایران است. تمام این ادوار، دوران تمدنی ایران است چه قبل از اسلام و چه دوران اسلامی همه‌اش متعلق به ماست و همه‌اش باعث افتخار برای ماست. مواریث این دو دوره هم وجود دارد و انسان از دیدنش لذت می‌برد. بخاطر همین در آخرین نقاشی که کار کردم سعی کردم از نمادها و عناصر تصویری این دوران استفاده کنم و در واقع ادعای خودم را گفته باشم که تمام این دوره‌ها مال ماست. هم هخامنشیان هم ساسانیان و هم قبل از اینها مال ما هستند و دوره اسلامی هم مال ماست. ما باید تمام اینها را جمع کنیم و استفاده کنیم برای تمدن‌سازی. رزمنده‌ای که تمام این امکانات را از قبیل اسب و انواع و اقسام جنگ افزار‌ها در اختیار دارد از نظر من آمادگی ما با تمام امکانات است در مقابل کسانی که می‌خواهند به تمدن ایران صدمه بزنند.
بخشی از تابلوی «چو ایران نباشد تن من مباد» / اثر حسین عصمتی
-کارهای جدیدتان نسبت به کارهای قبلی‌تان چه تغییراتی داشته است؟
طبیعتا انسان هرچه بیشتر کار می‌کند تجربه و مهارتش بیشتر می‌شود و فنون مختلف را به دست می‌آورد و می‌تواند آنها را با هم ترکیب کند. من هم از این قاعده مستثنی نیستم. سال‌هاست کار می‌کنم و تجربه‌های گذشته را با هم جمع می‌کنم؛ وحدت می‌دهم و سعی می‌کنم در کارهای جدید بکار بگیرم. هم از لحاظ رنگ، طراحی، ترکیب‌بندی و هم از نظر شناخت محتوا و موضوع چطور کار را بپروانیم که با دیدن تصویر تاثیر خودش را روی مخاطب داشته باشد. و اینها نکاتی هستند که من در دوره جدید کارم فکر می‌کنم به دست آوردم و مورد استفاده قرار می‌دهم.
-تا کنون چند نمایشگاه برگزار کرده‌اید و آیا امسال نمایشگاه دارید یا خیر؟
هنر نگارگری این طور نیست که بگوییم هنرمند نگارگر چند نمایشگاه انفرادی دارد. ممکن است یک هنرمند نگارگر در طول عمر خودش نهایتا دو تا سه بار و یا شاید هم یک بار نمایشگاه برگزار کند چون کارها واقعا وقت‌گیر است و مثل نقاشی نیست که در عرض چند ماه بشود یک نمایشگاه را برپا کرد. برای همین هم من تا به حال دوتا نمایشگاه انفرای داشته‌ام. امسال هم در صدد هستم که نمایشگاهی از کارهای نگارگری و مجسمه‌هایی که تاکنون انجام داده‌ام را برگزار کنم که در حال رایزنی برای انتخاب محل برگزاری نمایشگاه هستم.
-آیا کارهای مجسمه‌سازی را هم به موازات نگارگری پیش می‌برید؟
بله هم‌زمان این کار را انجام می‌دهم. البته این آثار را با مشارکت خانم دکتر مینا صدری ساخته‌ایم. تعدادی را ایشان و تعدادی را نیز من ساخته‌ام. مجسمه‌های اخیر برگرفته از آثار نگارگری است. مجسمه‌هایی که تلاش کرده ویژگی‌های بصری نگارگری را در حد امکان یک حجم سه بعدی داشته باشد و نگارگری پیشینه این مجسمه‌هاست. به طور مثال وقتی مقاله می‌نویسیم بخشی از مقاله پیشینه است یعنی تجربه‌های قبلی آن موضوع را در آنجا بررسی می‌کنیم و مورد مطالعه قرار می‌دهیم و ویژگی‌های آن را می‌نویسیم. در این مجسمه‌ها هم می‌توان گفت که آثار نگارگری که خلق کرده‌ایم، پیشینه آنهاست. در حال حاضر برای اینکه این آثار دیده شود، تلاش می‌کنیم که نمایشگاهی برگزار کنیم که به همراه مجسمه‌ها پیشینه‌اش (آثار نگارگری) هم حضور داشته باشد. در واقع سیر رسیدن به این آثار حجمی را به این صورت مورد مطالعه قرار می‌دهیم.
