به گزارش پایگاه خبری حوزه هنری، کتاب «گفتوگونویسی؛ فنون و تمرینهایی برای نوشتن گفتوگوهای قوی» نوشته گلوریا کمپتون با ترجمه فهیمه محمد سمسار به اصول پانزدهگانه گفتوگونویسی از منظر نویسنده کتاب میپردازد که در آن با کمک مثالهایی از ادبیات جهان، این مسئله برای مخاطب توضیح داده میشود.
برای خیلی از نویسندگان، گفتوگونویسی در داستان از سختترین بخشهای کار نویسندگی است که معمولاً آنها را دچار وسواس میکند تا بارها دیالوگهایی را که از زبان شخصیتهای داستانی خود بیان میکنند با خود زمزمه کنند و موقعی که به بافت طبیعی کلمات و آهنگ رضایتبخش جمله مطمئن شدند، به سراغ بخش بعدی داستان خود بروند.
شاید برای همین است که اغلب کارشناسان ادبی معتقدند، گفتوگو، بدون شک یکی از ارکان اساسی رمان و قصه کوتاه است و چه بسیار آثاری که در آنها ناتوانی نویسنده در نوشتن گفتوگو، به کل اثر ضربه زده و به رغم قابلیتهای دیگر اثر، آن را به اثری کمرمق بدل کرده است.
نویسندگانی چون ارنست همینگوی و آنتوان چخوف، از جمله استادان مسلم گفتوگونویسی در ادبیات جهان هستند. کمتر کسی است که گفتوگوهای به یادماندنی قصههایی چون «آدمکشها»، «گربه زیر باران» و «تپههایی به شکل فیلهای سفید» ارنست همینگوی را در خاطر نداشته باشد. گفتوگوهایی که تمام دیگر عناصر قصه روی دوش آنها سوار شدهاند و میتوانند نقشی آموزشی برای نویسندگان جوان داشته باشند. در کشور ما منابع کم و محدودی در این زمینه وجود داشته و دارد، اما به تازگی کتابی منتشر شده که تا حدود زیادی خلأهای موجود در این زمینه را پر میکند.
ویژگی دیگر کتاب «گفتوگو نویسی؛ فنون و تمرینهایی برای نوشتن گفتوگوهای قوی»، آن است که به نمایشنامهنویسان و فیلمنامهنویسان کمک میکند تا بتوانند تکنیک درست گفتوگو را در متنهای نوشتاری خود به کار گیرند و مخاطب را تا پایان اثر بکشانند و گفتوگو را به عنوان نقش کلیدی اثری که مخاطب را ترغیب به خواندن کتاب میکند مورد پرداخت قرار دهند؛ چون کتابهای بسیاری وجود دارند که به دلیل اینکه گفتوگو در آنها خوب تعبیه نشده باعث خستگی مخاطب میشوند.
برای دریافت نسخه چاپی و الکترونیک این کتاب اینجا کلیک کنید.