مجسمه‌هایی که با قامت کوتاه در میادین بزرگ اروپا خودنمایی می‌کنند
به گزارش روابط عمومی مرکز تجسمی حوزه هنری، «آیزاک کوردال» هنرمند اسپانیایی متولد سال ۱۹۷۴ است که در زمینه مجسمه‌سازی در محیط شهری فعالیت می‌کند. سال ۲۰۱۱ نمایشگاهی با عنوان «کسوف‌های سیمانی» از مجسمه‌های سایز بسیار کوچک این هنرمند برپا شد، ترکیب این مجسمه‌ها با محیط اطراف باعث تعجب و جذب بسیاری از هنردوستان شد و به سرعت خبر این مجسمه‌ها در دنیا پیچید.
او در ادامه فعالیت‌های خود حدود دوهزار مجسمه ساخت و در معابر شهرهای مختلف اروپا نصب کرده و به نمایش گذاشت که با استقبالی کم‌نظیر مواجه شد. این مجموعه‌ی دوهزار مجسمه‌ای «از رهبران پیروی کن» نام دارد که نشانگر ویرانی شهری و محیط‌زیستی بوده و بیشتر به جنبه استعاری آلودگی‌های زیست‌محیطی و بعضا مسائل سیاسی روز جهان اشاره دارند.
مجسمه‌های ۱۵ سانتیمتری «آیزاک کوردال» بخشی از پروژه «کسوف‌های سیمانی» تفسیری اجتماعی از مکانی است که در آن قرار دارند.
کوردال در گفتگو با گاردین می‌گوید: «کار من فیلتری برای تلاش در جهت فهم و تغییر جهانی است که خلق کرده‌ایم.»
مجسمه‌های او اغلب با ارتفاعی ۱۵ سانتیمتری نمایانگر کلیشه‌ای اجتماعی به عنوان مشاهدات و نقطه‌نظراتی در مورد کاپیتالیسم، قدرت و بروکراسی است. برای مثال در یکی از این مجسمه‌ها که در گودالی کوچک در«هاکنی» واقع در شرق لندن، گروهی از مردان با لباس‌هایی با عبارات بی‌تفاوت نمایانگر«شکلی کاملا کهن از وطن‌پرستی و کاپیتالیسم» است.
کوردال ابتدا مجسمه‌ها را با گِل رُس ساخته و سپس آن‌ها را مجدد با سیمان بازسازی می‌کند.
کوردال در مورد نوع مصالح استفاده شده در مجسمه‌هایش می‌گوید: «به عنوان مصالح، این یک عمل کاملا نمادین محسوب می‌شود زیرا این یکی از قابل تشخیص‌ترین رد پاهای ما در طبیعت است. امروزه ما شهرهایمان را به نوعی از محل سکونت طبیعی تغییر داده‌ایم.»
کوردال سال‌هاست که روی همین پروژه «کسوف‌های سیمانی» کار کرده که بر همین مساله که ساختمان‌های بشر جلوی خورشید را گرفته‌اند، اشاره دارد.
این مجسمه‌ها و اَشکال کوچک در سرتاسر شهرهای اروپا ظاهر شده‌اند و از سایه‌بان نیمکت‌های ایستگاه اتوبوس گرفته تا گودال‌های کوچک آب در همه‌جا به چشم می‌خورند. کوردال در این مورد می‌گوید: «در اینجا خیابان برایم به بهترین مکان که بتوانم چشم‌انداز و منظره‌ای معنایی در مقیاسی کوچک بیابم تبدیل شده است. خیلی اوقات عابران اصلا متوجه مجسمه‌های من به واسطه اندازه کوچکشان نمی‌شوند و آنگاه که عابری به یکباره متوجه آن‌ها می‌شود سرتاپا هیجان و تعجب و لذت می‌شود و این معیار برایش بسیار جذاب و جالب می‌شود. بیشتر مواقع هم این مجسمه‌ها به شکلی تصادفی توسط رهگذران دیده می‌شوند.»
