"ایسا گنزکن"؛ وقتی اشیای عادی و ناآشنا، ظاهری جدید به خود می گیرند

ایسا گنزکن در کارگاهش، هنگام کار کردن بر روی  Rose III

Rose III/ آلومینیوم، استیل گالوانیزه، لاک

مجسمه ای با ارتفاع بیش از 8 متر در شکل گل رز، یک ریخته گری آلومینیوم لاکدار با هسته فولادی است که با وجود وزن آن حدود 500 کیلوگرم، تنها با چهار پیچ، سر پا می ماند. 

ایسا گنزکن Isa Genzken

این هنرمند اغلب با مجسمه هایش، قاعده ها و عرف های زیبایی شناسی را به پرسش می گیرد. با ترکیب نامعمول مواد، فراگمنتیشن، و با تغییر مقیاس و اندازه، اشیای عادی و ناآشنا، ظاهری جدید به خود می گیرند.

این هنرمند در آکادمی هنرهای زیبای هامبورگ، آکادمی هنر برلین و آکادمی دولتی هنر در دوسلدورف تحت نظر گرهارد ریشتر به مطالعه پرداخت. ایسا در سال 1982 با او ازدواج کرد اما مدتی بعد از هم جدا شدند.

چوب، پلاستر و بتن...

مجموعه آثار مجسمه ای او که،  مجسمه سازی معاصر را به حوزه های جدید گسترش می دهد پیوسته ما را با گرایش های جدید متعجب می سازد.

در اواخر دهه 1970، او شروع به ساخت- بر روی یک کامپیوتر- مجسمه های چوبی بر کف زمین کرد که چندین متر طول داشتند و به اشکال مختلف هندسی بودند. از اواسط دهه ی 1980، او شروع به ساخت مجسمه های پلاستری و بتونی روی اسکلت بندی و پایه های آهنی کرد که شبیه مدل های ساختمانی اند و تضاد بین سبکی و سنگینی را بررسی می کنند. در مرحله ی بعد، به پنجره و سایر جزییات ساختمنانی روی آورد و در ساخت آن ها از رزین اپوکسی استفاده کرد. آثار متعدد او امکان بررسی  قاعده ها و عرف های زیبایی شناختی محیط اطراف زندگی او را فراهم می کنند. برای مثال، از نظر معماری، طراحی، تکنیک های هنری، محصولات هنری و صنایع انبوه.

به طور هم زمان، آثار متعدد او با دیگر مفاهیم متعدد تاریخی مجسمه سازی به ویژه معماری ساختارگرای دهه ی 1920 و هنر مینیمال پیوند برقرار می کند. با فرض این که «کمبود فضا» وجود دارد، او طرح و ایده هایی برای فضاهای باز و حذف موانع به وجود می آورد که شامل آثاری جهت استفاده  در مکان های عمومی می شد. برای مثال اثر اِی .بی.سی یکی از آن هاست که در سال 1987 جهت نمایش در نمایشگاه پروژه ی مجسمه سازی شهر مونستر تولید شد. او از محیط شهری کمک گرفت و با بتن و فلز ساختی را به وجود آورد که یک جور پل و راه ورودی بین ساختمان اصلی دانشگاه و فضاهای بیرونی برقرار می کند.

زیبایی شناسی وسایل معمولی

 از اواخر دهه ی 1990، او عمدتا با پلاستیک، آینه، اشیای روزمره مثل روزنامه و مجله کار کرده است و از آن ها در ساخت کلاژ و در کتاب های آموزش کلاژ خود بهره گرفته است.

بنابراین، در اثر داکیومنتا 11، در شهر کاسل او دو سری از مجله ی اشپیگل را نشان می دهد که هر کدام با بیش از صد عکس از همان مجله درست شده اند. با این کار او نصویری عجیب از واقعیت خبررسانی رسانه ارائه می کند.

پس از حملات یازده سپتامبر که او در نیویورک تجربه می کرد، آثارش پرزرق و برق تر و رنگین تر شدند. در پنجاه و دومین دوسالانه ی ونیز در سال 2007، او هنرمندی بود که دولت های صنعتی را مورد انتقاد قرار داد: «چه جنگ باشد و چه نباشد، همه چیز در انرژی و نفت خلاصه می شود.»

مادر و فرزند/2004/ پلاستیک، پارچه، فویل براق، چوب، فلز، لاک/ Saatchi Gallery Londo

بدون عنوان/2018

Geldbild XI/2014