مجموعه ای از نقاشی های آبستره جوآن میچل «Joan Mitchell»

نقاشی‌های او مهیج، دارای کیفیت حرکتی و گسترده هستند و معمولاً دو پنل جداگانه را پوشش می دهند.منظره پردازی[۹]، سوژه ی ابتدایی مورد توجه او بود. او با ضربات گاهی خشن قلم مو، بربوم آماده نشده یا زمینه ی سفید کارمی کرد. نقاشی‌های او بسیار تأثیر گذارند. در فاصله ی سالهای ۱۹۶۰ تا ۱۹۶۴ میچل، از شیوه ی سراسری و رنگهای روشن ترکیب بندی‌های اولیه اش فاصله گرفت و به جای آن استفاده از رنگهای تیره و توده‌های رنگی مرکزی متراکم را برای بیان عنصری بد وی را آغاز کرد. آثار میچل ویژگی‌های غیرخطی سبک پالک یا کلاین را در خود محفوظ داشته و به‌طوری فزاینده در چارچوب بزرگ ساختاری ساده شده‌ای سازمان یافته‌اند. آثار دهه ی ۱۹۷۰ او که در آن‌ها یک طرح رنگی ظریف و کلی با تکه‌هایی از بافت استادانه قلم کاری شده به هم آمیخته است، به‌طور کلی نظم یافته تر و غالباً پراکنده تر می‌شوند.

 

میچل در مقابل تکرار خود مقاومت می‌کرد و همین مقاومت باعث شد هیچ موتیف امضا شده‌ای ازخود به جا نگذارد جز تأثیری از واریاسیون‌های موسیقایی بر درونمایه‌ای ساکن. میچل مردم و اشیا را رنگی می دید. رنگ و احساس برای او یکسان بودند. او می گفت:" من از گذشته برای خلق تصاویرم می کنم. من همهٔ گذشته را می خواهم...حتی تو و من در نور شمع درقطار... و تمام معشوقه‌هایی که داشته ام و تمام دوستانم..هیچ چیز خاتمه نمی‌یابد.این همه، بخشی از من است و من می خواهم با آن روبرو شوم و با آن بخوابم...رویاها ... و آن را نقاشی کنم."

 

رنگ در آثار چاپی میچل نیز نقشی حیاتی دارد. در کتابی که هم‌زمان با شوی بزرگ مرکز هنری والکر منتشرشد؛ ای –سی – گوسن اشاره می‌کند: نسل نقاشان اکسپرسیونیست انتزاعی که میچل از آن برمی آمد، همواره سوژه‌ای انتزاعی با معانی و دلالت‌های مجرد و غیر مادی را جستجو می‌کرد؛ به رغم اینکه ادعا می‌کرد باور دارد هنر پیام خود است.اما برخلاف نقاشان معاصر که سوژه ی خود را در پروسه ی نقاشی کشف می‌کردند، میچل کارش را از روی ایده‌ای آغاز می‌کرد و کار را برآن استوار می ساخت. گوسن اضافه می‌کند؛ گرچه چاپهای او بیشتر چاپ هستند تا نقاشی یا کاری بر روی کاغذ؛ قطعاً مسایل و راه کارهای کارمیچل را در طی سال‌ها کار هنری، بازمی تابانند.این آثار همچنین روزنه‌ای هستند برای هنری که برای او در نقاشی قابل دستیابی نبوده است، بنابراین آشکارا مجموعه ی آثار او را به عنوان یک کل، وسعت می بخشند. یکی از این روزنه‌ها احساس آشکار از آسودگی و رهایی از دشواری نقاشی کردن است.