« تمام سخنم درد می‌کند» اثر صدیقه شکر روایت یک انتخاب است، انتخابی سخت که تک بازیگر نمایش روایت می‌کند. این تئاتر میدانی با میدان‌داری قابل قبول و درگیری صحیح زهرا کارگر، بازیگر نمایش توانست مخاطب را جذب و جلب کند اما نکته‌ای که باید در نظر داشت گسست دراماتیک موجود میان دو بخش شاد و ایجاد فاجعه درام است این گسست مخاطب را از برقراری رابطه احساسی با اثر باز می‌داشت.
«آممدلی» اثر علیرضا اسدپور، روایتی از یک تعزیه‌گردان از زبان همسر پیرش است.این اثر که از کازرون در جشنواره شرکت داشت با کارگردانی آقای اسدپور و بازی خانم ملایری ما را با یک روایت قابل قبول مواجه کرد اما پردازش دراماتیک ناقص لذت یک تئاتر روایی را به شنیدن یک قصه تنزیل داد.
«فانوس» نمایش دیگری که در روز نخست اجرا شد، این اثر به کارگردانی عبدالله پناهی روایت چند نوجوان و جوان است که خود را برای آمدن محرم آماده می‌کنند و می‌خواهند هیئت کوچکی را با فانوس قدیمی و عتیقه حسینه محل راه‌اندازی کنند اما در این بین فانوس گم می‌شود و این آغاز ماجراست. «فانوس» کار آماتور دانش‌آموزی قابل قبولی است باید توجه داشت که کار با دانش‌آموزان تا چه اندازه طاقت فرساست اما اگر چه متن خوب پیش می‌رود باید در مورد پایان به موقع اثر آموزش‌هایی به نگارندگان و کارگردانان داده شود.
«عتیقه» پایان‌بخش نمایش‌های روز نخست جشنواره بود، نمایشی که به تلاش دختری جوان برای نجات جان پدر جانبازش می‌پردازد. دختر جوان سعی دارد با فروش جهیزیه خود هزینه عمل پدرش را تامین کند اما در این بین با مخالفت مادر روبه‌رو شده و راز یک جعبه که عتیقه‌ای در آن است، فاش می‌شود. «عتیقه» اثر کامران آرایش به عنوان آخرین اجرای اولین روز جشنواره قصه خوب خود را که خلاق است، با کش دادن آن شهید می‌کند و با فراموش کردن تصویر نمای تئاتر را فدای فضای شنیداری در آن می‌کند.
با وجود نکاتی که گفته شد تلاش تمام تلاشگران این عرصه با وجود امکانات شایان توجه است و در نهایت باید این نکته را مورد توجه قرار داد که این پل فرهنگی میان مسجد و نمایش به عنوان دو قطب مرجع فرهنگی بسیار قابل تقدیر است.
* حمید نشاط، منتقد
