برگزاری نمایشگاه توسط نقاش معلول به نفع کودکان سرطانی
به گزارش روابط عمومی مرکز تجسمی حوزه هنری، سپیده حیدری نام دختری است از اهالی بندرعباس که با وجود معلولیت جسمی، هیچ محدودتی برای خود متصور نیست و چند سالی است نقاشی می کشد و با بخشی از پول فروش نقاشی ها، به کودکان سرطانی کمک می کند. سپیده ۲۹ سال دارد و از بدو تولد دچار معلولیت جسمی و ضایعه مغزی بوده است اما به دلیل هوش و استعداد بالا در مدرسه با کودکان عادی تا مقطع اول دبیرستان درس خوانده است و قرار است به همین زودی ها به زادگاهش بازگردد و نمایشگاه نقاشی هایش را به نفع کودکان سرطانی در بندرعباس برگزار کند.
حیدری در رابطه با چگونگی آغاز فعالیت حرفه ای اش در زمینه نقاشی گفت: من از کودکی به نقاشی علاقه داشتم اما معلم دوران راهنمایی ام تاثیر مهمی در جدیت من داشت. با دیدن نقاشی هایم، تشویقم کرد و معتقد بود در این زمینه استعداد دارم. از سال ۱۳۸۶ بطور جدی کلاسهای نقاشی را شروع کردم و با بچه های عادی نقاشی یاد گرفتم.
وی به کمک هایش به کودکان سرطانی اشاره کرد و گفت: یکی از دوستانم سرطان دارد، دوست داشتم به آنها زندگی دوباره بدهم. دلم می خواهد از نظر مالی مستقل شوم و بیش از این پدر و مادرم را به زحمت نیاندازم، هدف دیگرم این است که نقاش بشوم و به بچه های سرطانی کمک کنم.
حیدری در ادامه به مناسب سازی فضای شهری جهت رفاه حال معلولان جسمی اشاره کرد و افزود: از شهرداری می خواهم خیابان ها و اماکن عمومی را برای رفت و آمد ما مناسب سازی کند. قصد داشتیم با دوستانم به سینما برویم اما چون مسیر مناسبی برای ورود با ویلچر وجود نداشت، از دیدن فیلم منصرف شدیم. پیاده روهایی که مسیر رفت و آمد را با میله هایی محدود کرده اند، یکی دیگر از موانع مهم حرکت معلولان در شهرهاست؛ این میله ها در واقع برای جلوگیری از ورود ماشین و موتور سیکلت به پیاده رو طراحی شده اما در واقع مانع عبور و مرور معلولان هم می شود. بد نیست شهرداری و نهادهای مسئول نگاه دوباره ای به طراحی فضاهای عمومی شهری بیاندازند، منتهی این بار از نگاه یک معلول، روشن دل یا ناشنوا و از خودشان بپرسد واقعا تا چه حد شهر مناسب حال معلولان است؟
وی ضمن اعلام عدم رضایت از عملکرد و پیگیری های بهزیستی، گفت: برای خرید ویلچیر هیچ کمکی نکردند. از اول دبیرستان به بعد، بهزیستی سرویس در اختیارم نگذاشت. پدر و مادرم به علت بیماری توان بردن من به مدرسه را نداشتند و ادامه تحصیل ندادم.
حیدری به صفحه اینستاگرامی که برای فروش نقاشی هایش ایجاد کرده اشاره کرد و افزود: تا حالا چندتایی از تابلو هایم از طریق صفحه اینستاگرام به فروش رفته است، یکی از بزرگترین آرزوهایم داشتن ویلچیر برقی بود. اخیرا با پول فروش تابلوها و کمک دوستانم توانستم ویلچیر برقی بخرم. همچنین قصد دارم نمایشگاهی در شهر بندرعباس جهت ارائه و فروش آثارم برپا کنم.
وی ضمن تاکید بر اینکه معلولیت محدودیت نیست، خطاب به دوستانش که وضعیت مشابهی دارند گفت: می خواهم به دوستانم بگویم نا امید نشوند و یقین داشته باشند می توانند کارهای مهمی انجام دهند. دوستان سالم، از زندگی نا امید نشوند، اگر روزی به مشکلی برخوردید، برای دقایقی به ما معلولان و دشواری های زندگی مان فکر کنید، یقین دارم مشکل تان کوچک و قابل حل بنظر خواهد آمد.
