بحران امروز تئاتر فرم نیست، بلکه بحران محتواست
پیام رام گوپال باجاج کارگردان تئاتر، استاد دانشگاه و مدیر سابق مدرسه ملی تئاتر دهلی از کشور هندوستان بعنوان یکی از افراد منتخب انستیتو بین‌المللی تئاتر (ITI) به مناسبت روز جهانی تئاتر ۲۰۱۸ در منطقه آسیا پاسفیک منتشر شد.
به گزارش صحنه، متن پیام این هنرمند اهل هندوستان به مناسبت روز جهانی تئاتر 2018 آمده: «پس از تمام داستان‌های تکامل، تنها یک چیز را به طور مختصر می‌دانیم؛ که تمام اشکال حیات به سوی بقای ابدی گرایش دارند. حیات تمایل دارد تا در صورت امکان به ماورای زمان و مکان رسوخ کرده و جاودان شود. در این فرآیند شکل حیات خود را به صورت فرا گیر ناقص کرده و نابود می‌سازد. با این حال باید این خیال را محدود به بقای نوع بشر و رهایی آن از انسان غارنشینِ شکارگرِ عصر حجر به سوی عصر فضای خودمان محدود نماییم. آیا امروز باملاحظه‌تریم؟ حساس‌تریم؟ خوشحال‌تریم؟ نسبت به طبیعتی که خود محصول آن هستیم. با محبت‌تریم؟
از زمان سرآغازمان، هنرهای نمایشی (رقص، موسیقی، بازیگری/ تئاتر) ا کنون از ابزار پیشرفته زبان متشکل از مصوت‌ها و صامت‌ها برخوردار است. مصوت اساساً احساسات یا عواطف را بروز می دهد و صامت ارتباطات فرم و اندیشه/ دانش را برعهده دارد. ریاضیات، هندسه، تسلیحات و اکنون کامپیوتر نتیجه آن بوده است. پس اکنون دیگر نمی‌توان از تحول زبان بازگشت. خود زمین نمی‌تواند به حیات خود ادامه دهد اگر لذت جمعی هنر نمایش زنده و دانش (و از جمله آن تکنولوژی) از روزمرگی و ملالت، خشم، حرص و طمع و شر رهایی یافته و تعالی یابد.
رسانه‌های جمعی و علم و تکنولوژی ما را همچون شیاطین قدرتمند ساخته است. بنابراین بحران امروز بحران فرم تئاتر نیست، بلکه بحران محتوا، بیانات و نگرانی‌هاست. ما ا کنون باید دست به دامان انسانِ زمینِ امروز شویم تا خودِ سیاره‌ی زمین را و به دنبال آن «تئاتر» را نجات دهد. هنر بازیگر و هنر نمایش زنده باید در سطحی عملی در دسترس کودکان در مدارس ابتدایی قرار گیرد. چنین نسلی معتقدم که نسبت به حقانیت زندگی و طبیعت حساس‌تر خواهد بود. بر همین اساس امتیاز زبان می‌تواند برای مادر زمین و دیگر سیارات ضرر کمتری به همراه داشته باشد. به علاوه «تئاتر» برای حفظ و نگهداری خودِ حیات، مهم‌تر خواهد شد و به همین ترتیب نیازمند آن است که اجراگرِ زنده و تماشاگر را بدون تهدید یکدیگر، در این دوران جهانیِ با هم بودن، توانمند سازد. به تئاتر درود می‌فرستم و از جهان می‌خواهم که به چنین امری اقدام کرده و آن را تسهیل نماید؛ در سطح توده مردم، شهری و روستایی. «اعضای بدن، زبان و شفقت همگی در کنار هم برای آموزش نسل‌ها.»