شور درونی هنرمند، او را وادار به خلق اثر هنری می کند

منیژه آرمین به عنوان یک هنرمند معتقد است: شور درونی هنرمند است که او را وادار به خلق اثر هنری می کند. به نوعی می توان گفت که هنر، هدیه و فرصتی است که از سوی خداوند به هنرمند داده شده است و اگر دامن کسی را بگیرد، دیگر او را رها نمی کند.

منیژه آرمین را به عنوان یکی از نویسندگان توانا می شناسیم. او دستی هم در مجسمه سازی و سفالگری دارد و به عنوان هنرمندی پیشکسوت از او یاد می شود.

آرمین در گفت و گو با سایت مرکز تجسمی حوزه هنری با اشاره به آنکه هنرهای تجسمی نتوانسته با زندگی عموم جامعه عجین شود گفت: به جرات می‌توانم بگویم، متاسفانه هنرهای تجسمی نتوانسته با زندگی عموم جامعه عجین شود. وقتی به فضای شهری نگاه می‌کنیم، با هنرهایی روبه رو می شویم که با وجود آنکه  در واقع برای مردم است، اما اصلا مردمی نیستند. ممکن است هنرمند، کاری را انجام دهد و اثری را تولید کند و بگوید، برای مردم کار نمی‌کند بلکه برای خودش کار می کند و اینگونه تلقی می کند که مردم کارهایش را نمی فهمند و برای زمان دیگری این کارها انجام شده است. اما وقتی شاهد آثاری در سطح شهر هستیم که مخاطب آنها مردم هستند ولی نتواند هیچ رابطه ای با عموم جامعه برقرار کند، بزرگترین جفا را به هنر زمانه خود و اندیشه و باورهای مردم کرده ایم.

او معتقد است: شخصا فکر نمی کنم که مردم  متوجه هنر نیستند و آنرا نمی فهمند بلکه باید زبان مردم را یاد گرفت بدون آنکه در ابتذال افتاد. برخی فکر می‌کنند، اگر با زبان مردم حرف بزنیم، کار هنری، مبتذل خواهد شد در صورتی که من معتقدم، می توان زبانی را پیدا کرد که هم با مردم سخن بگوید و هم عوامانه نباشد.

این هنرمند، در پاسخ به این سوال که یک اثر هنری از چه ویژگی‌هایی می تواند برخوردار باشد تا مورد اقبال مخاطب قرار گیرد گفت: در پاسخ به این سوال باید به این نکته اشاره کنم که مخاطبان هنر متفاوت هستند. این امر بستگی دارد که کار هنری را برای کدام مخاطب انجام دهیم. یکی از زیبایی های هنر نیز در مخاطبان و تفاوت آنهاست، چراکه آدم‌های مختلف، کارهای متفاوت را برای مخاطبان متفاوت انجام می دهند و این اتفاق خوبی است.

آرمین به عنوان یک هنرمند معتقد است: شور درونی هنرمند است که او را وادار به خلق اثر هنری می کند. به نوعی می توان گفت که هنر، هدیه و فرصتی است که از سوی خداوند به هنرمند داده شده است و اگر دامن کسی را بگیرد، دیگر او را رها نمی کند. شاید بتوان این مهم را اینگونه تعبیر کرد که هنر، دردی است که در وجود برخی از آدمها وجود دارد و آنها را تا دم مرگ رها نمی کند. برای همین است که ونگوگ، نقاشی بود که وقتی نتوانست نقاشی کند، مرد.

او با اشاره به آنکه، هنری که در شرق از آن یاد می شود به معنای انسان خوب است اظهار کرد: هنر خوب و بد نداریم چراکه معنای لغوی کلمه هنر از خوبی می آید و خارج از آن نیست؛ در نتیجه هنر یعنی خوبی و هنر بد وجود ندارد. اگر بخواهند به یک کار بگویند بد است، باید دانست که آن هنر نیست و باید لفظ دیگری برای آن تعریف کرد.

این هنرمند درخصوص تعریف هنری متعهد گفت: تعریف هنر متعهد دشوار است چراکه هنر در نفس خود آسمانی است. هنرمند نسبت به پدیده ای که خلق می کند و آثاری که دارد متعهد است. در واقع همه هنرمندان متعهد هستند و در این نقطه تعریف ما از تعهد است که هنر متعهد را تعریف می کند.

آرمین با اشاره به حضور تکنولوژی در عرصه هنرهای تجسمی گفت: هرچند تکنولوژی برای هنر، تهدید نیست اما همه چیز هم نیست. تکنولوژی، امکان و فرصتهایی را درپی دارد و غرق شدن در آن است که بد است. با این وجود شاهد آن هستیم که ذهن و ایده‌های ذهنی و تا حدودی دست‌ها را در پرداخت به هنر ضعیف کرده است.