گالری‌ها دنبال افراد پول‌ساز هستند، ارزش خوشنویسی از یاد رفته است
یدالله کابلی این روزها گالری ها مشغول روزمرگی اقتصادی و مدیریت سلیقه ای شده‌اند و با وجود این همه هنرمند، اکثر گالری‌ها دنبال افراد و هنرمندان پول‌ساز هستند.
یدالله کابلی خوشنویس پیشکسوت درباره هفته خوشنویسی و تاثیر انجمن خوشنویسان طی این سال ها در حوزه خوشنویسی کشورمان گفت: انجمن خوشنویسان ایران به عنوان یکی از بزرگترین کانون های فرهنگی کشور و عضویت بیش از ۳۶ هزار هنرمند و هنرجو در مقاطع مختلف و جمع کثیری از استادان کارآزموده و مدرسان مجرب و احداث ۳۶۰ شعبه در سراسر کشور این فرصت را دارد تا در جشنواره ها و رویدادهای هنری فصلی متعدد، فضای تعامل و گسترش ارتباطات فرهنگی هنری را با اعضای خود و علاقمندان این عرصه فراهم کند. در این مجموعه هنرمندان جوان و پویا و خلاق موفق می شوند با رقابت های سازنده و با انگیزه های بالا و ارایه آثاری درخشان تشویق شوند تا به مراتب بالاتری برسند و همین موضوع به رشد و توسعه هنر کمک می کند.
وی با اشاره به اینکه هفته خوشنویسی نقطه عطف تاریخی در این حوزه خواهد بود، توضیح داد: هفته ای که در سراسر کشور تمام هنرمندان برجسته خوشنویسی دستاوردهای عملی و نظری خود را در در قالب آثار نمایشگاهی و کارگاهی در معرض دید علاقمندان و مردم دوستدار هنر خوشنویسی قرار می دهند و انجمن هم برای این هفته برنامه هایی پیش بینی کرده، فرصت بسیار مطلوبی برای ترویج و معرفی بیشتر هنر خوشنویسی است. انتخاب هفته خوشنویسی یک رویکرد تازه برای گسترش بیشتر این هنر در میان جامعه و جلب توجه مسئولان فرهنگی هنری کشور است.
این پیشکسوت خوشنویسی در پاسخ به این پرسش که چرا در طول سال و حتی هفته خوشنویسی برپایی نمایشگاه های خوشنویسی در گالری ها کمرنگ است و به جای آن به هنر نقاشی خط پرداخته می شود، بیان کرد: یکی از مشکلاتی که در فضای خوشنویسی کشور پیش آمده کم رنگ شدن توسعه اقتصادی هنر اصیل خوشنویسی است. با آن که همه اعتبار و قداست این هنر مرهون شیوه های اصیل و سنتی است اما اغلب فرصت ها و فضاهای عرضه و تقاضا در اکسپوها و حراجی ها در داخل و خارج از کشور به نقاشی خط اختصاص یافته و جالب اینکه حجم این تلاش و کوشش و تبادلات در برابر دستاوردهای هنر اصیل خوشنویسی بسیار ناچیز است و همه این مسایل موجب دلسردی و ناامیدی هنرمندان خون جگرخورده شده است.
کابلی ادامه داد: الان در دورافتاده ترین نقاط کشور -حتی شعبات مرزی- ما شاهد بروز و ظهور جوانان بسیار موفق و هنرآفرینی هستیم که گاه در گمنامی در این حوزه مشغول به فعالیت هستند و حتی هنوز فرصت نیافته اند کمترین بهره ای از یک عمر تلاش خود داشته باشند و با نهایت بی توجهی مسئولان امر در شهرهای خود، در عین محرومیت مادی و معنوی به خدمت مجانی تن در می دهند. بنده توفیق داشته ام در چندین دهه مسئولیت ارتباطات فرهنگی و نمایشگاه های انجمن را عهده دار باشم و کاملا به این تنگناها واقف هستم. حمایت نکردن گالری ها از این جوان ها جای بسیار گلایه دارد. این روزها گالری ها مشغول روزمره گی اقتصادی و مدیریت سلیقه ای شده اند که با وجود اینهمه هنرمند، اکثرا دنبال افراد و هنرمندان پول ساز هستند.
این شکسته نویس گفت: بنده شاهد هستم هنرمندانی در این اوضاع دشوار اقتصادی تنها با ارتباطات و مدیریت های سلیقه ای و باندبازی، بودجه های هنگفت فرهنگی و هنری را چگونه تصاحب می کنند، در حالیکه هنر مندان شایسته بسیاری هستند که به دلیل بی ارتباطی از این امکانات مالی کشور بی بهره می مانند. بنده هیچگاه مخالف نقاشی خط و فعالیت های گرایشی متفاوت در عرصه هنر نیستم و اتفاقا این عرصه باعث شده است خوشنویسی ما رونق بیشتری به خود بگیرد و ما خوشحالیم در روزگاری که هنر خوشنویسی در رکود بود، نقاشی خط زبان برون مرزی پیدا کرد اما فراموش نکنیم قبل از این دوره، سنگ بنای پیدایش اعتبار خوشنویسی ایرانی با رنج به دست آمده و بسیاری کسان در بسترسازی این فرآیند نقش داشته اند که نباید نادیده گرفته شوند.
این هنرمند پیشکسوت با بیان اینکه هنر خوشنویسی ما در هر موزه ای که کوچکترین نشانی از تمدن و فرهنگی ایران دارد حضور دارد، اظهار کرد: در چند موزه اثری از نقاشی خط پیدا می کنید؟ نقاشی خط امروزه بیشتر به سبب اسپانسرها و ارزشیابی کمپانی ها به رخ کشیده می شود. باز هم می گویم که بنده مخالف این هنر نیستم خصوصا با وجود هنرمندانی چون فرامرز پیل آرام و نصرالله افجه ای و رضا مافی که در این عرصه نامدار هستند و هنوز هم بسیاری دارند از توانمندی آنها تقلید می کنند، اما این بها دادن به نقاشی خط نباید جلوی دیدگان ما برای بها دادن به هنر خوشنویسی را بگیرد.
کابلی با گلایه از مسئولان هنری کشور گفت: من گمان می کنم امروزه هر موفقیتی در حوزه هنر کوشش و تلاش شخصی هنرمندان است، اما اگر انتظار داریم حرکت های بلند و جهانی داشته باشیم بدون حمایت مسئولان و عنایت آنها که متولیان اصلی توسعه و ترویج هنر هستند نمی توان به صورت کلان راهبردی برای هنر متصور شد. در واقع در حوزه بین المللی این مسئولان هستند که باید راهکاری داشته باشند.
وی ادامه داد: محصول این دوره خوشنویسی ما از دروازه های کشور عبور می کند و هنرمندان هم از این حضور استقبال می کنند و در بی ینال ها و جشنواره های خارج از مرز حضور دارند اما در جشنواره های داخلی رغبت حضور ندارند که علتش این است که آنجا جوایزی که تعیین می کنند ۵۰ هزار دلار و ۱۰۰ هزار دلار است و اینجا باید چانه بزنیم که جایزه یک سکه بهار آزادی به برندگان بدهند.
این خوشنویس اظهار کرد: به هر حال اولین انگیزه حضور در هر جشنواره ای علاوه بر مقام و ارزش معنوی آن، جوایز آن است. تا چنین خلاهایی را پر نکنیم واقعا راه به جایی نمی بریم و هر چه در باب اهمیت هنر نگارگری و خوشنویسی می گوییم جز شعار نیست.
این خوشنویس گفت: جشنواره ها عالی ترین فرصت برای رقابت های سازنده و بروز و ظهور خلاقیت های جوانان نخبه و پویای هر رویداد هنری است و قطعا یکی از مولفه های ترغیب و تهییج انگیزه های مثبت آنها بهره مندی از جوایز و دستاوردهای مالی است که بدان شوق و ذوق دارند و تا زمانیکه نسبت به ارتقای این امر در رقابت ها توجه نکنیم هیچ راهکاری برای جذب نسل جوان نخواهیم داشت چراکه آنها در طول سال ها تلاش خود هیچگاه نتوانسته اند بهره مالی کسب کنند و این کوتاهی و بی توجهی موجب دلسردی و رکود فعالیت های هنری خواهد شد.
وی بیان کرد: امروزه بسیاری از هنرمندان شایسته و استادان بزرگ در عرصه های هنری کشور که با نقشی ستودنی موجب رشد و خلاقیت و تربیت نیروهای درونی جوانان ما هستند چه در تهران و چه در شهرستان ها در امور مالی زندگی روزمره خود درمانده مانده اند و هیچگونه پشتوانه ای برای امرار معاش و آینده خود و خانواده ندارند و اغلب برای مخارج تحصیل و تامین سلامت و بهداشت زندگی دچار معضلات و مشکلات لاینحل هستند آنهم در حالیکه به بسیاری از فضاهای غیر از فرهنگ و هنر، بودجه های کلانی اختصاص می یابد مثلا در سازمان های ورزشی کمی وکاستی وجود ندارد. این در حالیست که هنر خوشنویسی قرن هاست به عنوان یک هنر معنوی نقشی سترگ در توسعه ادب و اخلاق و فضیلت جامعه داشته و به عنوان یک هنر قدسی بیش از هزار سال زینت بخش ابنیه تاریخی و مذهبی ما بوده است و هزاران اثر بی بدیل در قالب کتابت های فاخر و قرآن های مرصع در موزه های ایران و جهان به یادگار مانده است.
کابلی با طرح این پرسش از مسئولان که مزد این شایستگی ها کجاست و چه کسی باید آن را پرداخت کند، گفت: متاسفم که بگویم کشورهای عربی حوزه خلیج فارس همه دستاوردهای هنری معاصر ما را چه از حیث ترغیب هنرمند و چه از نظر خرید آثار به خود جذب کرده اند. کشور ما با پشتوانه غنی این هنر مظهر هنر خوشنویسی جهان بشمار می رود و ما مهد تمامی خطوط هستیم اما کشوری مثل ترکیه با بودجه های بسیار مرکز مسابقات و جشنواره های جهانی خوشنویسی شده است و ما در خواب هستیم و دست روی دست گذاشته ایم.
وی در پایان درباره این موضوع که این روزها به عنوان خوشنویس به جز تدریس و تالیف آثار آموزشی و هنری که سال هاست به آن اشتغال دارد مشغول چه فعالیتی است و آیا تصمیم به برگزاری نمایشگاه دارد یا نه، بیان کرد: خوشبختانه ماه گذشته به همت وتلاش شخصی خودم و همیاری استاد محمد حیدری که از استادان پیشکسوت شکسته نویس معاصر است، به دنبال فراخوانی که برای همه شکسته نویس ها داشتیم نمایشگاهی با عنوان «سماع شکسته» در برج میلاد برپا کردیم که بی گمان بزرگترین نمایشگاه دوران معاصر بود که با شرکت ۱۴۱ تن از هنر مندان و استادان این قلم بر پا شد و نمایش با شکوهی از دستاورد خلاقه شکسته نویسی معاصر بود و تصمیم داریم این رویداد را به صورت تقویمی برگزار کنیم، اما باید بگویم این تلاش ملی مثل همه برنامه ها از هیچ حمایت مالی دولتی برخوردار نبود. بی مزد بود و منت هر خدمتی که کردم/ یا رب مباد کس را مخدوم بی عنایت.
