تسکع
مصطفی علی بور
تعریب: موسى بیدج
وله المجامیع الشعریة التالیة: من حنجرة النهر الصغیرة، مقاطع النواح السبعة، خلاصة حقل القصب. وله کتاب بحثی بعنوان«بنیة الشعر المعاصر فی ایران».
تسکع
أحیاناً
تهرب‌من‌ذاتکَ
وأحیاناً
تنوح‌مع‌غریب‌غائب.
ما أکثر اللیل
ما أکثر غیاب‌النجوم
ما أکثر أرهاقک
قلبک
یتسکع
مثل‌القمر
فی‌لیل‌الزقاق‌البارد الطویل.
وکأنک‌قررت‌ثانیة
ان‌تقتل‌عیونک‌بیدیک.
من‌هذا؟
الذی‌یهرم‌فی‌المرآة
شعرةً شعرة.
من‌هذا
الذی‌یرقد فی‌المرآة‌قرناً بعد قرن.
احد لا یشبهک
احد لا یشبه‌ذاته
احد لا یشبه‌أحداً.
وهذا أنت
مازلت‌هنا
والشمس، قد ذهبت.
رثاء
الغابةُ
لا تأوی‌أحداً
والربیع
لا یمکث‌فیها
حتی‌بحجم‌برعم‌صغیر.
ایها العابر
لکی‌تجتاز لیل‌الخریف
اصنع‌من‌دمکَ
فانوساً.
قد مات
الذی‌کان‌یرید من‌اسمک
عَلَماً له
ومن‌قلبک
طیراً
یحمل‌فی‌جناحیه‌الفصول‌الاربعة.
أیها العابر
لکی‌تجتاز لیل‌الخریف
لا حل‌إلاّ
ان‌تصنع‌من‌جنونکَ
فأساً.
واحسرتک
تحت‌هذه‌السماء الزاهیة‌العمیقة
لا یوجد قلب‌صغیر حتّی
یکون‌لک‌وطناً
لتمدّ جذورک
الی‌أعماقه.
بدلاً عن قصائدی
فجأة
دون‌أن‌أترقب‌قدوم‌أحد ما
تأتین
مثل‌حزن‌جمیل‌وبسیط
تجلسین‌فی‌صوتی
وتغنین
علی‌اسماع‌اللحظات‌الصخریة
أغرب‌أغنیاتی.
أحیاناً
تتجمعین‌فی‌عیونی
وأحیاناً
تتبرعمین‌بین‌یدی‌ّ
فأنتِ
ذلک‌الضیق‌المنطفی‌الوحید.
فجأة
تأتین
مثل‌حزن‌جمیل‌وبسیط
وتبکین
من‌أجل‌السهوب
الخاویة‌من‌الفرسان‌والریاح
تبکین
بدلاً عنی‌وبدلاً عن‌قصائدی.
سیدة القمر
حتّام تنتظرین
والى متی؟
لیعزف‌اللیلُ علی‌دف‌القمر
ویرقص‌ساعداً بساعدک
حتی‌الصباح
فی‌حلقة‌صمت‌النجوم
وفی‌مهب‌الریح.
حتّام‌تنتظرین
والى متی؟
لیظهر عابر
طرق‌مسامعه‌صهیلاً مکسوراً
لجیاد تبحث‌عن‌عروسٍ ضائعة
ولمحت‌نواظره
علی‌بوابة‌الافق
اشباح‌فوارس‌تأتی
لتغیر علی‌عینیک.
یا سیدة‌القمر
انظری‌الی‌التقویم
فالعالم وصل الی نهایته
هم‌یحتقرون‌الارض،
کما یذللون‌قلبکِ الصغیر
ولکنک
مازلت
تمسّدین‌ضفائرک
وتوعدین‌الغد
لرجالٍ قد صُرعوا
قبل‌ولادتهم.