سلمانی
بهر اصلاح صورت و سر خویش
رفته بودم دکان سلمانی
چشم بد دور ، دکّه‌ای دیدم
از سیاهی چو شام ظلمانی
سقف دکّان به حال افتادن
در و دیوار، رو به ویرانی
عکس‌ها بود هر سو آویزان
همه در حال نیمه پنهانی
یک‌طرف عکس مجلس مختار
یک طـــرف عکس مسلم و هانی
یک طرف عکس رستم دستان
یکسو افراسیاب تورانی
یک‌طرف عکس حضرت بلقیس
روی قالیچه سلیمانی
دو سه تن مشتری در آن حفره
مجتمع گشته همچو زندانی
پیرمردی گرفته تیغ به دست
همچو جلّاد عهد ساسانی
نوبت من رسید و بنشستم
زیر دستش به صد پریشانی
لنگی انداخت دور گردن من
چون رسن بر گلوی یک جانی
دیدم آیینه‌ای مقابل خویش
قاب آیینه بود سیمانی
اندر آیینه عکس خود دیدم
خارج از شکل و وضع انسانی
چشم‌ها چپ، دهان کج وکوله
چهره چون گیوه سینجانی
گفت: برگو سرت چه فرم زنم؟
بابلی، آملی، خراسانی
جوشقانی، ابر قویی، رشتی
کهبدی، بن سعودی، آلمانی
گفتمش: هرچه میل سر کار است
هر طریقی صلاح می دانی
گفت: شغل تو چیست؟ گفتم: من
شاعرم ، شهره در سخن‌دانی
گفت: آری همین هنرکافی است
از برای نژاد ایرانی!
دست بر شانه برد و شد مشغول
در سر من به شانه گردانی
چند مویی که داشتم بر سر
همه را ریخت روی پیشانی
گفت: این فرم بوده از اوّل
سر میرزا حبیب قاآنی!
پس ازآن زد به سمت چپ مویم
گفت: این هم کلیم کاشانی!
به سوی راست برد و با خنده
گفت: این است فرم خاقانی!
پس به بالا کشاند مویم و گفت:
بارک الله عبید زاکانی!
بعد ازآن ریخت جمله را در هم
گفت: این هم حسین‌قلی‌خانی!
تیغ را بر گرفت و مشتی موی
از سر من بزد به آسانی
گفت: حقّا که شد قیافه تو
عینهو چون رجال روحانی
روز آدینه سر تراشیدن
مستحب است در مسلمانی
الغرض تا به خود بجنبیدم
رفت مویم به عالم فانی
سرم از زیر تیغ او در رفت
پاک و پاکیزه صاف و نورانی...