روایت نسترن آزادی از نمایشگاه "چیزی برای دیدن (نیست)
به گزارش روابط عمومی مرکز تجسمی حوزه هنری به نقل از هنر ان لاین، نمایشگاه نقاشی نسترن آزادی با عنوان "چیزی برای دیدن (نیست)" در گالری آس برگزار شد. آزادی در گفت‌وگو با هنرآنلاین درباره انتخاب نام این نمایشگاه گفت: ایده این کار را از ژان بودریار گرفتم. او در کتابی توضیح می‌دهد زمانی که ما شروع به شناختن چیزی می‌کنیم یا می‌خواهیم اسمی را برای چیزی در نظر بگیریم و به هر نحوی آن را درک کنیم، به‌سرعت داریم آن را از واقعیت خود جدا می‌کنیم. به همین علت هر چیزی که می‌بینیم و می‌شنویم یا درک می‌کنیم با چیزی که در ذات و واقعیت آن هست تفاوت دارد. ما به‌واسطه انسان بودن خود چیزها را آن‌طوری که باید نمی‌بینیم و آنها را به‌دور از حقیقت محض‌شان می‌بینیم چون به ذات آنها دسترسی نداریم.
او با بیان اینکه نقاشی‌ها به سبک نئو ژئو است، افزود: در این نقاشی‌های مینی‌مال فرم‌های هندسی با رنگ‌های تخت به تصویر کشیده شده است. زمانی که این نقاشی‌ها را کشیدم دنبال این نبودم که چیز خاصی را به مخاطب معرفی کنم بلکه خیلی صادقانه و راحت نقاشی‌هایی می‌کشیدم که احساس خوبی به خودم بدهد. می‌خواستم تصاویر سرگرم‌کننده و شبیه نقاشی‌های کودکانه را به تصویر بکشم، اما وقتی تعدادی از این نقاشی‌ها را کشیدم و به آنها نگاه کردم یک حالت خلاء و رهایی در من به وجود می‌آمد و احساس می‌کردم در فضایی کهکشانی هستم و همان حالت رهایی در من تداعی می‌شد. دوست داشتم این حس را در نقاشی‌ها به مخاطب نشان دهم اما در آنها فضایی برای این کار وجود نداشت. در نتیجه با الهام روشن که کیوریتور نمایشگاه است، صحبت کردم و تصمیم بر این شد که این حس را با تعدادی ویدئو به تصویر بکشیم.
آزادی ادامه داد: نقاشی‌ها در فضای تاریک گالری به دیوار نصب شد و به جای آن‌که یک نور متمرکز روی تابلوها باشد، ویدئو با پروژکشن روی نقاشی‌ها پخش می‌شد و مخاطب با نور آنها می‌توانست تابلوها را ببیند. در این ویدئو‌ها که لوپ‌وار تکرار می‌شد، فیگور من در حالتی آزاد و رهایی در فضایی مانند کهکشان دیده می‌شد. افتادن فیگور روی تصاویر هندسی مینی‌مال نیز فضای جالبی را در کارها به وجود آورد.
او ادامه داد: موسیقی که در گالری پخش می‌شد در واقع صدایی است که ناسا از فضا ضبط کرده است و پخش این صدا در گالری باعث شد مخاطبان این فضا را مانند یک محیط آرامش‌بخش بدانند که حالت خلاء و رهایی را در آن تجربه می‌کنند و مدتی طولانی در آن فضا باقی می‌ماندند.
آزادی افزود: در عین‌حال یک ویدئو پروژکتور را بر روی زمین گذاشته بودیم و این باعث می‌شد مخاطب وقتی در سالن حرکت می‌کند سایه او روی تصاویر و نقاشی‌ها بیفتد. به‌این‌ترتیب تعدادی تصویر در لحظه بر روی تابلوها خلق می‌شد که دیگر تکرار نمی‌شد. مخاطبان هم از این اتفاق خیلی لذت می‌بردند چون می‌توانستند خودشان بخشی از اثر هنری باشند. در خلق این آثار دنبال چیز خاصی نبودم و نمی‌خواستم حس خاصی را به مخاطب القا کنم. اما کاری که صادقانه انجام دادم باعث شد که مخاطبان هم درگیر آثار شده و از آن لذت ببرند و از این موضوع خیلی خوشحالم.
این هنرمند افزود: یک دایره مشکی به عرض دو و نیم متر روی دیوار ورودی گالری کشیدیم و بر روی آخرین دیوار گالری هم یک دایره نورانی بزرگ را تاباندیم. این دو دایره نماد تاریکی مطلق و نور مطلق هستند و همه نقاشی‌ها در فضای میان آن دو به نمایش درآمد. می‌خواستیم به مخاطب بگوییم که ما نه به تاریکی مطلق و نه به نور مطلق دسترسی داریم، بلکه هر چه ما تجربه می‌کنیم بین این دو نقطه است و در نتیجه همه‌چیز به صورت یک وهم و خیال درمی‌آید.
آزادی ادامه داد: یکی از نقاشی‌ها که ابعاد بزرگی داشت بر روی یک دیوار در شرایط عادی با نور متمرکز به نمایش درآمد تا مخاطب بتواند کار را به شکل واضح ببیند. با توجه به شرایطی که در روزهای اخیر پیش آمد و امکان بازدید مخاطبان فراهم نبود قرار بر این شد که سال آینده بار دیگر این مجموعه شاید با تغییراتی به نمایش درآید.
