"پارمیجانینو" رافائلِ احیا شده

خودنگاره در آینه محدب/ 1524/ رنگ و روغن روی پنل/ موزه Kunsthistorisches ، وین ، اتریش

"پارمیجانینو" (Parmigianino)، نقاش خوش سلیقه ایتالیایی بود که پاپ کلمنت هفتم به او لقب «رافائل احیا شده» داد.

 از شاهکارهای او "خودنگاره در آینه محدب" است که جلوه گر سیمای زیبای هنرمند و سبک منریستی اوست. "پارمیجانینو" در این کار ثابت می کند که می تواند تناسب های کلاسیک را در یک آینه ی کج و معوج هم حفظ کند! در عین حال، او غرورش را ارج می نهد. دقت کنید که دست هنرمند به آینه فشرده می شود، گویا می خواهد مانع بین بیننده و نقاشی را بشکند. به علاوه، حالت کج و معوج آینه ی محدب را به تصویر می کشد.

برهم زدن پرسپکتیو سنتیِ رنسانس و بازی کردن با نقطه ی دید، از نشانه های هنر منریستی به شمار کمی روند.

مریمِ گردن بلند (پس از مرمت)/1535 تا 1540/ رنگ و روغن روی چوب/ ۲۱۶ × ۱۳۲ سانتی‌متر/ گالری اوفیتزی فلورانس

معروف ترین اثر "پارمیجانینو"، "مریمِ گردن بلند" است. بدن کشیده و بزرگ زن به گونه ای عجیب با شانه های کوچک، سر کوچک و گردن دراز او تضاد دارند. در هر حال، این از شکل افتادگی از زیبایی او نمی کاهد، بلکه به زیبایی خاص وی می افزاید.

در هنر منریستی، زیبایی تصنعی بر طبیعت پیروز می شود. پرسپکتیو عجیب در "مریم گردن بلند" ویژگی دیگر منریسم است. پس زمینه با مرد مینیاتوری، ستون های سفید و کوه های مه آلود، مثل صحنه های تخیلی "سالوادور دالی" ویژگی فراواقعی دارد. مرد کوچکِ پس زمینه، طوماری را نشان می دهد، در حال که از آن روی برگردانده است. با این حال نشان می دهد که نمایش ناب، بر کارکرد تقدم دارد.

در هنر منریستی، تصنع و مهارت حرف اول را می زند.