روایت خودنگاره‌های ونگوگ از زندگی این نقاش هلندی
اگرچه برخی از خودنگاره‌های ونگوگ شناخته شده‌تر از بقیه است، اما هر یک فصلی از داستان زندگی این هنرمند را عرضه می‌کند.
به گزارش روابط عمومی مرکز تجسمی حوزه هنری به نقل از ایرنا، ونگوگ ۳۰ مارس ۱۸۵۳ در هلند به دنیا آمد. اگرچه در جوانی، فردی هنری بود، نقاشی را تا سن ۲۸ سالگی به طور جدی دنبال نمی‌کرد. ونگوگ با کمک «آنتون مووه» نقاش هلندی و مرشدش، شروع به خلق نقاشی از مناظر روستایی و زمین‌های زراعی کرد. سبک این دوره فعالیت هنرمند با طرح‌های رنگی تیره و محتوای غیرآرمان گرایانه مشخص می‌شود.
این رویکرد، در تصویری نمایان است که ونگوگ را با پالتی در دست در مقابل سه پایه نقاشی نشان می‌دهد.
این نقاشی که در سن ۳۳ سالگی ونگوگ تکمیل شد، نه تنها یکی از ابتدایی‌ترین خودنگاره‌های وی است، بلکه در قالب آن برای اولین بار تصویر خود به عنوان یک هنرمند را ترسیم کرده است.
پایگاه اینترنتی mymodernmet در گزارشی در این خصوص نوشت: ونگوگ نقاشی از خود را ادامه داد تا اینکه به این فهم تاسف بار رسید که نقاشی‌هایش از مزارع فروش ندارد.
وی حتی با کمک برادرش «تئو» که دلال آثار هنری بود، نمی‌توانست خریداری بیابد. از اینرو، تصمیم گرفت از دیگر هنرمندان موفق پیروی و به پاریس نقل مکان کند.
وی در مدت اقامت در پایتخت فرانسه، یک پالت سبک‌تر تهیه و با قلم‌موهای نرم‌تری کار کرد.
متاسفانه بوم‌های نقاشی مدرن‌تر ونگوگ نیز مشتریان را جلب نکرد. پس از موفقیتی اندک در پاریس به این نتیجه رسید که این شهر، مکانی برای وی نیست. وی خطاب به برادرش نوشت که کار در پاریس برای من تقریبا غیرممکن است.
وی تصمیم گرفت به منطقه «آرل» در جنوب فرانسه نقل مکان کند. این هنرمند امیدوار بود که در این مکان، کارگاهی راه‌اندازی کند که خود و هنرمندان دیگر در آن زندگی و کار کنند.
برای تحقق بخشیدن به این رویا، چند اتاق در یک مجتمع آپارتمانی اجاره کرد و آن را «خانه زرد» نامید و «پل گوگن» اولین عضو این استودیو را به آن دعوت کرد.
گوگن پاییز ۱۸۸۸ به خانه زرد عزیمت کرد و قبل از اقامت در آنجا خودنگاره‌های خود را با ونگوگ مبادله کردند.
اندکی پس از این تبادل نقاشی، گوگن به خانه زرد وارد شد. این دو بلافاصله دچار اختلاف شدند و گوگن بالاجبار دو ماه بعد از اقامت، این مکان را ترک کرد.
زمانی که اختلاف این دو سرزبان‌ها افتاد، ونگوگ که سلامت روانی‌اش رو به وخامت گذاشته بود، تا جایی پیش رفت که بخشی از گوش خود را برید. سپس برای درمان زخم گوشش، در بیمارستانی بستری شد.
ونگوگ به محض بازگشت به خانه زرد، پرتره خود با گوش بانداژشده را ترسیم کرد. این نقاشی که یکی از معروفترین آثار ونگوگ است، علاقه وی به هنر ژاپنی را نشان می‌دهد.
اگرچه وضعیت ونگوگ تا حدی ثابت به نظر می‌رسید، اما کم کم به این نتیجه رسید که حالش بدتر می‌شود.
وی بهار سال ۱۸۸۹، خود را داوطلبانه به یک مرکز سلامت روانی در فرانسه معرفی کرد.
ونگوگ در حالی که دوره درمان را می‌گذراند، به نقاشی کردن ادامه می‌داد. پس از تبدیل یک اتاق اضافی در بیمارستان به استودیوی هنری، ۱۵۰ اثر را تکمیل کرد.
ونگوگ اواسط تابستان ۱۸۸۹ تابلویی را خلق کرد که به تازگی اصل بودنش مورد تائید قرار گرفت. این خودنگاره که ونگوگ آن را «تلاشی از زمانی که بیمار بودم» نامیده بود، برهه‌ای مهم در سال‌های پایانی عمرش را نشان می‌دهد.
به گفته «لوئیس ون تیلبورگ» (Louis van Tilborgh) محقق ارشد موزه ونگوگ، این هنرمند این نقاشی را ترسیم کرد تا خود را با آنچه در آیینه می‌دید، آشتی دهد؛ «فردی که نمی‌خواست باشد، اما بود. »
ونگوگ کمتر از یک سال پس از خلق این اثر، از بیمارستان مرخص شد. وی به حومه پاریس نقل مکان کرد. گفته می‌شود در یک مزرعه گندم با گلوله‌ای به زندگی خود پایان داد اما محققان آمریکایی در سال ۲۰۱۱ اعلام کردند این هنرمند هلندی احتمالاً بر اثر اصابت گلوله دو جوان که با اسلحه بازی می‌کردند مجروح شد. به هر روی او، دو روز بعد، در تاریخ ۲۹ ژوئیه ۱۸۹۰، جراحات وارده وی را از پای درآورد. وی در آن زمان فقط ۳۷ سال داشت.
ون‌گوک نقاش پُست امپرسیونیسم و از جمله متنفذترین و سرشناس‌ترین چهره‌های تاریخ هنر غربی بود. وی تنها در مدت بیش از یک دهه، حدود دو هزار و یک‌صد اثر هنری شامل ۸۶۰ نقاشی رنگ روغن خلق کرد که قدمت اکثرشان به دو سال آخرعمرش بازمی گردد.
